Gün Sonu

Bir gün daha bitti. Böyle geceleri yazmak daha keyifliymiş. Egenin tacizleri yüzünden bilgisayardan soğumuştum. Yaramaz oğlum bir ay önce laptopu yere yüzüstü düşürünce ekranı çatladı. Tamiriydi formatıydı derken anca bu hafta adama döndü zavallı.

Bugün evi temizledim. Yani yüzünden! Öyle derinlemesine temizlik çok eskilerde kaldı. Ege beni ev temizlerken çok yoruyor. Geçen sene elektrikli süpürgeden çok korkan çocuk bu sene aletin delisi oldu. Her gün ev çeksek çok mutlu olacak. Sürekli oğlum çekil! demekten evi çekemiyorum. Sürekli önünde, arkasında olmadı sapından tutup o çekmek istiyor. Güçlüde bırak diyorum bırakmıyor. Kavga dövüş evi çekiyoruz. Yerleri silmek ayrı bir sinir harbi. Nereyi silmeye çalışsam orada dikilip pis pis sırıtıyor. Şaka gibi!

Zati Ege bu aylarda çok yaramaz oldu. Yaramaz değilde daha ziyade artık çocuk oldu. Erkek çocuğu gerçekten farklıymış. Ben kız kardeşlerim olduğundan evimizde erkek bebek hiç görmedim. Biz kızlar çok sessiz kendi halimize takılan tiplerdik. Ege 2-2,5 yaş dönemecinde bana yaka silkeletti. Aslında çoğu çocuğa göre çok sakin biliyorum ama benim kıstaslarıma göre bana çok deli dolu geliyor. Gerçekten bazen kan beynime çıkmıyor değil. Geçen hafta gırtlak gırtlağa geçti. Bu hafta kendime büyük olan sensin onun seviyesine inme ağırdan al dedim :) Daha bir anne gibi cool havalarda ve sinirlerimi çekmeceye kilitlemiş olarak onunla ilgilendim. İkimiz içinde daha keyifli bir hafta oldu.

Vallahi benim 2,5 senelik bir anne olarak öğrendiğim yegane şey çocuğunla zıt gitmeyeceksin arkadaş. Olan sana oluyor, ona bir şey olduğu yok. Artık gerçekten çok rahatım. Misal yemek konusunda geçen sene baya kafa yoruyordum. Devlet meselesinden filan mühimdi. Stresten saçlarım incelmişti. Şimdilerde hiç umurumda değil. İstemiyorsan keyfin bilir diyorum. Beni çocukken böyle mi büyüttüler? Gerçekten aç olduğunda mecbur yiyor.

İşte böyle. Neyse, ben kaçtım dizi izleme vaktim geldi.