Hayatım bir Jamiroquai şarkısı gibi olsun istiyorum. Mükemmel bir yaz günü gibi. Ama heyhat hayat bu kadar istikrarlı gitmek istemiyor. İllaki bir yerlerden pürüzler çıkartıp elime batıyor.
Bu aralar kalbim kıymık dolu, hangi birini çıkartacağımı bilemiyorum. Üstelik her yeni batan kıymık, bir eski kıymığın sızlamasına ve unuttuğum şeyleri hatırlamama neden oluyor. Sonuçta bütün kıymıklarımın acısını, kalbimin tam orta yerinde çakılı olan o kazığa bağlıyor ve daha çok öfkeleniyorum.
Bunun sonucunda dudağımda hiç geçmeyen ve üzüntüden arka arkaya çıkan o minik baloncuklardan pırtlayıveriyor. Dünyadaki bütün uçuklar bende mi birikti nedir?
Bir ikindi vakti bağdaş kurup yere oturmak ve üşenmeden tek tek bütün kıymıklarımı temizlemek istiyorum. Sonrada tüm yaralarıma alkol basmak!
biliyomusun, o kazıklardan hepimizin kalbnin orta yerinde var. Ve kıymıksız olan bir ademoğlu bile yok. yaralana berelene kendimiz olduk bence.Anthony Quinn'in Zorba filmini izlemişmiydin işte O zorbayız biz.Sevgilerimle
YanıtlaSilHani elimize batan kiymiklar vardir, bazen cekip cikaramayiz. Der ki buyukler, birak kalsin, biraz sizlasin... Vucut zamanla atar..
YanıtlaSilLalenin bahçesi, biliyorum da işte bazen...
YanıtlaSilAnne ve bebişi, ilk kez duydum ve ne kadar yerinde bir söz. Vücut zamanla atar haklılar.
Hayat guzel ve surprizlerle dolu kiymiklara ragmen:)
YanıtlaSilDoğru ama bazen ayın karanlık yüzüne geçiyorum galiba :)
YanıtlaSilSevgiler.