Rehavet

Yaz getirdiği sayısız güzellikle beni sarmalamış durumda. Günler daha uzun, hayat daha bir sakin, elim ayağım çokça sıcak ve bir mahmurluk hali her daim bünyede yer edinmiş durumda. Ege bu yaz çokça çocuk oldu. Tazmanya canavarı gibi döne döne koşuyor, takla atıyor, her şeyin üstüne çıkıp pis pis sırıtıyor ve daha bir sürü muzırlığın hızla gelmekte olduğunun sinyalini veriyor. Geçen hafta ilk kez denize girdi ve su olan her şeyi çok sevdiği gibi denizinde hastası oldu. Suyun içinde beni tutma, bırak diye babasına kızdı. Sahilden denize koşa koşa gitti yaka paça zor tuttuk :) Çok mutlu oldum. Denizi sevmesi beni o kadar mutlu etti ki anlatamam. İşte böyle Ege her haliyle tüm günümü dolduruyor, bana sıkılmayı özletiyor. O olmadan önce ne yaparmışım, nasıl gün geçermiş bilemez oldum. Birde konuşsa... Ben işte tüm gün ev ve Ege arası mekik dokuyorum. Okunacak kitap, dergi izlenecek filmler, diziler yanıma kar kalan şeyler. Gidemediğim sinema filmlerini internetten aşıra maşıra izliyorum fakat benim hayatımı bu aralar oldukça dolduran ve hatta blogumu bile unutturan şey Kore dizileri ve Kore sineması oldu. Kore sinemasını ucundan kıyısından biliyordum ama şimdi koca bir okyanusu yudum yudum içmeye çalışıyor gibiyim. Diziler dersen, ruhumu besleyen yegane şey oldu. İşten çıkıp evde oturmanın getirdiği ruh bozukluğunu ve hatta sayısız ruh hastalığımı da sildi gitti. Kore romantik komedisi beni sarmalayıp nerede ne derdim varsa şifa oldu. Böyle sihirli değnek masalı anlatır gibi oldu değil mi? Bu dizileri sevmemin nedeni çok naif olmaları. Aşkı olduğu gibi anlatmaları. Durum komedileri ve insan halleri o kadar gerçek ki, insanda uzansam dokunabilecekmişim hissini veriyor. Çok seviyorum işte ne biliyim ben.