Başlıksız

Bu aralar sonbaharın dinginliğine kapılmış gidiyorum. En sevdiğim mevsim elbetteki sonbahar. Eylül doğumlu biri olarak başkası düşünülemez.
Bayram boyunca İstanbul dışındaydım. Aslında bizim yıllardır tatil anlayışımız sadece Taşköprü'ye gidip Egenin babaannesi ve üç yıldır yatağa mahkum olan dedesini görmesi demek. Bu sebepten her türlü tatilin öncelikli kısmını Taşköprü'ye ayırıyoruz. Dediğim gibi bana kalsa İstanbul'dan dışarı parmağımın ucunu bile çıkarmam. Kim ne derse desin İstanbul'u çok seviyorum. Hiç bir şey bu gerçeği değiştiremez. Açıkçası İstanbul dışında kalbim sıkışır hep. Yollarda başıma bir şey gelirde İstanbul'u bir daha göremem diye düşünür dertlenirim.
Bu haftaya hiç iyi başlamadım aslında. Hafta bitecek ama benim geçen hafta perşembe günü başlayan baş ağrım bitmek tükenmek bilmedi. Migren ataklarım son yıllarda oldukça azalmıştı ama bu hafta tüm geçmiş zamanların intikamını alırcasına saldırmaya devam ediyor. Bu sabah sakinleşmiş bir ağrıyla güne başlamış olsam da her an varlığını bana hissettirip taciz etmeye devam ediyor. Elim giderse bir nörologdan randevu almak hevesindeyim. Dün gece tülbentle sardığım alnım ve gözlerimi yastığa koyunca kötü şeyler geldi aklıma. Ya bu ağrılarım tümör yüzündense? Ya ölürsem? Ege yetim kalırsa.....
Egenin pek küçük olması beni çok endişelendiriyor. İçimde hep tuhaf bir sıkıntı var. Ege büyümeden ölecekmişim gibi bir his beni gıdıklamakla meşgul. Korkarım her annenin böyle sorunsalları var. Bu tarz endişeler sebebiyle ciddi anlamda başka bir çocuk yapmaya sıcak bakmıyorum. Anne olmadan önce üç çocuğum olsun isterdim ama Ege gözümün önünde büyüdükçe onunla ilgili kaygılarım da gün be gün büyümekte. Anlayacağınız üzere her zamanki içsel sorunlarımla yuvarlanıp gidiyorum.

Bu arada okuduğum son kitap Naomi.

İzlediğim son anime Ookami Kodomo no Ame to Yuki.

İzlediğim son dizi Master's Sun.

İzlediğim son film The Day He Arrives oldu.