Dağdan Geliyor Bir kız Döne Döne...

Bu sevimli kızı tanıdınız mı? Bu kız 5 yaşındayken benim idolümdü.
Hayatta istediğim tek şey bir gün o olabilmekti. Nadia Comaneci.




Bende onun yaptıklarını yapabiliyordum işte. Önce çok güzel bir selam veriyordum annemle babama, sonrada serimi sunmaya başlıyordum. Annemin çığlıkları ve “Kızım bir dur bir yerine bir şey olacak, sakatlık çıkarma başımıza!” feryatları eşliğinde hem de. Sonunda güzel bir alkış alıyordum. Afferimdi bana.



Her günüm “Bacaklarımı iki yana açabiliyorum anne baaak!” diyerek atlama zıplamalarımla ve annemin “Yapma çocuğum, kızım yapma” sesleriyle geçerdi.



Herkesin beni Nadia Comaneci’ye benzetmesinde kahkülleriminde etkisi vardı. Yani her şeyim tamamdı. Çok istedim ama jimnastikçi olamadım maalesef.
Seneler geçti, ben yine egzersizlere devam ettim ama gösterilerim hep kendimeydi. Sonra kahküllerimde saçlarıma karıştı gitti kesmedim bir daha.




O kadar zaman sonra saçlarımı kestirdim bugün. Hem de öğle tatilinde. Hiç tanımadığım bir kuaföre, Ya bismillah diye daldım. Kahkül kes, birde uçlardan azıcık al dedim. İşte bu, söyledim gitti. İçimden en fazla ne olabilir dedim, düşünme bu kadar. Her kuaför gibi oda saçıma methiyeler düzdü. Ne zamandır böyle doğal, boyasız kaliteli bir saçı taramamıştım dedi. Ay mersi dedim hatta monjante.

Dur dedi madem ofise döneceksin balık sırtı örelim saçını, hem rahat çalışırsın hem de kah küllerin gözüksün. Ben ustanın işine karışmam o ne derse tamam benim için. İşi bittiğinde ben kendimi yeniden 5 yaşında gibi hissettim. Yeniden Nadia Comaneci olmuştum. Kalbim küt küt, ayaklarım yerden kesilerek ofise döndüm. Herkesten Aaa! Ooooo! Sesleri gelmeye başladı. Yakıştı dedi herkes ben onların yalancısıyım.

Kuaförden çıktığımda kahküllerim beni 5 yaşın umutlarına ve heyecanlarına kavuşturduğu için çok mutluydum. İçimden parende atmak geldi.
Nadia Comaneci olmamı sağlayan kahkullerime yeniden kavuştum işte ye hu!
Sahi ben ne zaman sıkılıp uzatmıştım bu kah küllerimi.