Bugünden

Bugün Cuma diye keyiflenirken, Memo’nun verdiği bir haber bütün sinirlerimi altüst etti. Tamda öğle yemeğine 1 saat kala. Sinirlendim ama sonra sakinleştim. Bunca yılardır sinirlendin üzüldün ne oldu sanki, bundan sonra böyle dedim. Kasmıyorum kendimi. Herkese ne oluyorsa bana da o olmayacak mı?. Nihayetinde ölüp gitmeyecek miyiz?
Üzülüp sinirlenip neyi değiştirebildim bugüne kadar?

Ben böyle kendimle cebelleşirken, öğle tatili de gelmişti. Attım kendimi yollara. Şişli’ye doğru yürümeye başladım. Önce kendime iki adet sutyen aldım. En önemli ihtiyaç bir yerde. Ondan sonra Şişli Etfal’e dönen yolu filanda geçip biraz daha yürüyünce cadde üstünde, sağ kolda bir cafe çıkıyor karşınıza. Pizzadan makarnaya efendime söyleyeyim hamburgerden fajitaya kadar güzel bir menüleri var. Bu senenin ilk lezzetli limonatasını orada içtim, yanında da mihaliç peynirli tost vardı. Vaktim yok diye hızlı gelecek bir şeyler söyledim ama ilk iş daha uzun oturmaya niyetliyim. Özellikle yanımda Banu veya Burcu olursa daha makbul olur. Yeni mekanım burası olacak sanki hissediyorum.

Sonbaharda sarı mandalinaların bende uyandırdığı coşkuyu baharda da çilek yaşatır. Kokusu beni mest eder. Çilekli her şeyi çok severim. Demem o ki, dün akşam çilek reçeli yaptım.



Açık konuşalım bu benim ilk reçelim. Bu işleri annem yapardı, ben bulaşmazdım. Ama evlenip kendi mutfağının hanımı olunca insana bir özenme geliyor. Efendim benim neyim eksik Martha Stewart’dan, ne biliyim bir Soule Mama’dan diyorsun.

Reçel yapmaya pek bir hevesliydim ama bir haftadır evde çilek ve şekeri buluşturamadım. Şeker almam gerek diye markete gidip alakasız şeylerle döndüğüm çok oldu. Nihayet şekeri aldım bu seferde her gün köşe başında çilek satan amca gözükmez oldu. En nihayet dün akşam çilekçiyi bulunca zeki bir kadın olarak birer kiloluk iki poşet çilek aldım. Daha önceki tecrübelerime dayanarak, bir kilo çilekle reçel yapmaya heveslenip yıkarken yarım kilosunu yediğimden, reçel yapmaya elde bir şey kalmıyordu. Bu arada aralara ezikleri de kakalamışsın bey amca, seni akşam saygıyla andım haberin olsun!. İnsan erimiş çilekleri biraz ayıklar yani…
Neyse, eserimi her zaman olduğu gibi Memo’nun üzerinde test ettim. Reçel müptelası olmayan biri olarak, çok beğendiğini, on numara olduğunu filan söyledi. Ama bu görüş beni kesmez illa anneme yedirmem gerek. O beğenirse tamamdır bu iş. Ben reçel uzmanıyım diye böbürlenebilirim.

Şimdi hedefim kayısı reçeli. Ondan sonra annemin bahçesinden gelecek vişneler. Eylemlerim devam edecek.