Keşke...

Sabah yanından geçtiğin parktan gelen o ıhlamur ağacının kokusu yüzünden böylesin bugün di mi? Biliyorum o ağaç yüzünden. Bir anda seni küçük bir kıza çeviriverdi çünkü.

Senelerce evvel babanın ustabaşı olarak çalıştığı o oyuncak fabrikası geldi aklına. Yaz akşamlarında iş çıkışı bahçesinde annenle beraber babanın çıkış saatini beklediğiniz, ıhlamur ağacının altında mutluluktan sarhoş olduğun o anlar geldi gözünün önüne.
O bahçe hiç aklından çıkmadı ki. Her yanı saran gül ve yasemin çiçekleri vardı ama illaki o büyük ıhlamur ağacının altında durup güneşin yapraklarla dans edişini izlemek seni mutlu ederdi. Biraz sonra geliverecek olan babanı beklemek en büyük mutluluktu. Yaz ayları balkona kurulan sofrada yenen yemeklerin lezzeti var halen dimağında. Çocuk olduğunu hatırladığın tek yer o dönemdi belki de. Abla filanda değildin hani, tek derdin çocuk olmaktı. Mutluluk ne güzel şeydi…

Keşke o anlara dönebilsem. Bir zaman makinesi olsa tek dileğim bu olurdu işte. Birden o fabrikanın bahçesinde babamı görsem ve yüzünde görmekten keyif duyduğum o gülümsemesiyle çıkıp geliverse yanıma, elimden tutsa diğer elimden de annem… O yaz akşamlarından birini yaşasak yine ve günü balkondaki sofrada kızarmış biber ve domatesle, karpuz yiyerek sonlandırsak. Güneş batarken içimden, ne kadar mutluyuz diye geçse yine. Uyuklasam da yatmak istemiyorum diye diretip o keyifli anları biraz daha uzatsam, gönlümce şımarıp beni babam yatırsın desem keşke.
Keşke hiç gelmese şu 21 Haziran, keşke…