Yachting Navy :)

Seneler evvel ben beş yaşındayken, sürekli soruldu "Kardeş ister misin?" diye.
İsterim tabi, hemde pek çok isterim. Ama bu kardeş ha deyince olan bir şey değilmiş meğer. Önce annenin karnında beklemesi gerekirmiş. Annem misal ağustos sıcaklarında filan limon aş ererdi. Gecenin bir vakti ne zaman buzdolabının kapısı açılsa bende hemen annemim yanında yerimi alır, o geceki payımı yani bir dilim limonumu emmeye başlardım. Ağzımı buruşturarak limon yemelerim filan sırf kardeşimin hatırına. Yani annem yiyor madem, vardır bir kerameti diyerek bende hazırolda beklerdim.

Sonra bir gün apar topar babaannemlere gittik. Teyzemde var, iki erkek kuzenimde. Beni kuzenlerle bir odaya koyuyorlar bir tasta sarı leblebi. Kuzenler leblebi ve ben aynı odada doğacak kardeşi bekliyoruz. İçim içime sığmıyor çok heyecanlıyım. Bu heyecan ve panik atak mereti o zamanlar bende nüksetmiş olabilir bence. Kuzenlerin tek derdi boğuşup güreşmek. Arada durun filan diyorum ama kan ter içinde boğuşuyorlar. Bir ara küçük kuzen sümüklü burnuna leblebileri tıkmaya başlayınca bende şalter atıyor. O zamanlar 3.5-4 yaşlarında ama afacan bir şey. Sümüklü burnundan çıkardığı leblebileri tekrar tasa dolduruyor, gözümün içine bakıp beni sinirlendirmeye filan çalışıyor. Iyyh! dediğimi hatırlıyorum. Birde, o günden sonra asla sarı leblebi yemediğimi.

Ben bunlarla uğraşırken, annemde boş durmuyor tabi. Kardeşim dünyaya geliyor nihayet. Beni annemin yanına getiriyorlar ve minik bebeğe bakıyorum. Orada öylece duran zayıf çelimsiz bir şey. Çok minik parmaklı bir şey.
Bütün bu hengameden sonra evimize geliyoruz nihayet. Annem ve bebek uyuyor, bende pastel boyalarıma kavuşmamın sevinciyle resim yapıyorum.
Acayip mutluyum. Resim yaparken bütün geleceği çizmeye çalışıyor gibiyim. Tek bildiğim artık abla olduğum ve bunun acayip sorumluluk gerektirdiği. 5 yaşındayım ama artık büyüdün dedi annem, sen abla oldun artık. Bu öyle bir zaman sonra feragat edebileceğin bir şey değildir ha!. Bu misyonu sırtlandınmı artık, sonsuza kadar ablasındır.

Misal, ilk defa koca caddeden karşı karşıya geçip, manifaturacıdan kardeşine eldiven filan alman gerekir ki, hassas yüzünü yırtmasın. Tek kaldığınızda sallaman gerekir ve hikaye kitaplarını onada okuman icap eder. Asla sabahları o sene başladığın ilkokula giderken, annenle kardeşin evde kalıyor diye kıskanmamalısın.
Sonra, dişleri çıkıp ayaklandığında ve her sinirlendiğinde seni ısırdığında, sesini çıkartmaman gerekir. İyi bir abla anneye kardeşini ispiyonlamaz kesinlikle. Bazı suçları üstlenmek gerekir misal. Hep onu kollaman gerekir. Ama o seni ispiyonlamakta özgürdür orası ayrı. Oyun oynamak için sokağa çıkıyorsan, illaki onuda götürmen gerekir. Boyu bir karışken bile arkadaşlarınla ip atlamak isteyebilir. Arkadaşlarına o oynamazsa bende oynamam diye rest çekersin.
Sonraları kıyafetlerine ortak olabilir ve kitaplarına, kasetlerine, cd lerine ve walkmanine ve cd çalarına ve....

Birde sevmen gerekir ama çok sevmen. Ne kadar büyüsede, sen onu hep minik parmaklı kardeşin olarak görürsün. Suratı hiç asılmasın, o tavşan dişleri hep gülsün istersin.
Bir film izlerken misal, aynı yerlerde güleceğinizi bildiğiniz bir kardeşinizin olması çok güzeldir. Bazen bir topluluğun içinde, ufak bir detayı aynı anda fark edip hiç konuşmadan sadece bakışarak anlaşabilirsiniz. Sonra içitğiniz her Türk kahvesini kapatıp fal baktırabilirsiniz.

Ben 31 sen 26 olsan da, ben kendimizi halen Fikri bakkallı yıllarda hissediyorum. Ben 41 sen 36 olduğunda da, ve ben 71 sen 66 olduğunda da, böyle olacağını çok iyi biliyorum.
Takma dişli hallerimizi merak ediyorum. Her şeyle olduğu gibi torunlarımla da dalga geçerken, senin güleceğini ve Ay! ilahi hemşire diyeceğini düşünüyorum.

Sözlerimi Yachting Navy diyerek sonlandırıyor,



İyiki doğdun kardeşim diyorum. Doğum günün kutlu mutlu olsun. Tüm senen hep böyle gülerek geçsin. Her cumartesin de, dün olduğu gibi keyifli geçer umarım. Sonra yeni yaşında Çemberlitaşa daha sık gider, bol köpüklü kahveler içeriz inşallah.
Öperim gözlerinden.