Son Sefa

Her zaman söylüyorum kardeş iyi bir şeydir. Her derde devadır. Her daim acil butonu gibi iş görür ki, bu muazzam bir durumdur.

Geçen cuma tıs tıs vakit öldürmeye çalışırken, Memo işten erken geldi. Hımm birazcık kaytarma diyelim biz en iyisi :) benimde içimden Banu işten çıkıp Kanyon'a gelse diye geçiyordu. Saçlarımı yıkamış, Ege'nin mamasını hazırlarken telefonum çaldı! Banu Kanyon'da ve madem Memo evde o halde sen neden oradasın? dercesine bir ifade! Pilavdan dönenin kaşığı kırılsın madem diyerek hızla saçlarımı kuruttum, evladımın bezini değiştirip babasına emanet ettim, ay ne giyciğim diye kısa bir süre delirdikten sonra, vurdum kendimi yola.

Aklımda oğlumun bakışları vicdan muhasebesi eşliğinde girdim Kanyon'un döner kapısından içeri. Banu'ya az biraz mızırdandım bebeğim filan diye ama babasıyla yahu! bir rahat ol diyerek olayı savuşturdu. Bende evvala oğulun ihtiyacı olan şeyleri alıp, aslında bunun için geldim gezmeye değil ki diyerek kendimi kandırdım. Sonra açlık herşeye galip geldiğinden, ne yesek? derdine düşüp çocuğu filan unuttum. Her daim favorimiz olan, karamelize soğan, kapari ve kurutulmuş domatesten oluşan nefaset pizzamıza kavuşup, iki kadehte Kalecik Karası söyleyince, ne gam kaldı ne kasvet :)


Bir şeylerden konuşup güldük bolca her zamanki gibi. Ben ki, yaklaşık 1.5 senedir şarap yüzü görmediğimden, eski bir dostla buluşmuş gibi sevindirik oldum. Hayyam'ın ruhuna diyerek yudum yudum içtim.


Ardından Macro'dan bir iki ıvır zıvır aldım. Gözüm habire saatte. Mama saati yaklaştı diye paniklerken, Banu gel hele kahve içmeden gidilmez diyince, likör eşliğinde Türk kahvelerimizide içip huzura erdik. Hesabı öder ödemez mama saati diye otomatiğe bağlandığımdan pür telaş koyulduk yola :)

2010 senesinin son etkinliğide buydu işte. Artık yeni seneye, Egeyle gezebilmek dileğiyle :)