Deli Güncesi

Barış Manço dinliyorum saatlerdir. Tüm albümlerini ayırt etmeksizin dinliyorum ama en çok Cacık parçasına takılıyorum. Arada sırada tekrar başa alıyor ve şarkıdaki o rakı kadehinden derin bir yudum alma anını tekrar tekrar dinliyorum.
Velakin, aynen şarkının dediği gibi kendimi hıyar gibi hissediyorum. Eee, böyle cacığa rakımı dayanır arkadaş.

Dün hastahaneye kontrole gittim ve doktorumun acıyan yüz ifadesiyle odalardan birine yerleştirildim. Nihayet arka arkaya 2 şişe binlik serumu dayıyorlar damarlarımdan içeri ve bir haftadır ilk kez çişim geliyor. Bu bir mucize olsa gerek. Serumun içine mide bulantısını giderici bir ilaç enjekte ediyorlar vs.vs.
Bu benim her kontrolde yaşadığım klasik rutinim. Ayrıca 47 kiloya indim. İşte ikinci mucize! Ben hiç bir halt yemesemde bebek kendini beslermiş. Kalmadımı stoklarda bir şey o zaman yağlarım yakılıyormuş ve ordan elde edilen ganimeti bebek parsaya atıyor imiş. Eee, peki ya ben dedim doktoruma. Sürüne sürüne işe gidiyorum her sabah. Benim yaşam kalitemi serum şişeleri yükseltecek bundan başka bir çözüm yok gibi. Hayattan zevk alamaz oldum. Doktorumun yardımcısı olan bir bayan doktor var oda 7 aylık hamileydi ve ilk 16 hafta rezil bir biçimde sürünmüş. Ben limiti 12. haftaya koydum dedim doktoruma hiç anlamam. Az kaldı diye babaladılar beni yine. Ge-çe-cek!!! Kutsal kelime bu. Geçecek ben hasta değilim sadece hamileyim. Sadece ha-mi-le!

Rüyalarımda bile yemekler ve sofralar görüyor, sonra bu yemeklerden midem bulanmış bir biçimde kalkıp öğürüyorum. Rüyalarım bile kokuyor. Ev zaten hepten kokuyor. Ne yaparsam yapayım o kokudan kaçamıyorum. Beynime çöreklenmiş sanki. Lanetlendim mi ne? Ama ne yapıyoruz kuyruğu her daim dik tutuyoruz. Bu hayatımızın en güzel şeyi, bu yeri doldurulamaz bir deneyim. Oh la la, çok mutluyuz. Sevgi böcüğüyüz. Toprak anayız bla bla bla. Yok arkadaş ben böyle değilim. Olmadığım bir şeymiş gibi davranamam. Yani bu durumdan bebeği sorumlu görmüyorum elbette ama hamileliğimin bu döneminden nefret ediyorum işte. Kendimi hayatımın en berbat dönemini geçiriyor gibi hissediyorum. Bunun bebekle alakası yok. İstediğim beklediğim bir şey. İki ayın sonunda hamile kalmışım daha ne isteyebilirim ki? Bebeğimi seviyorum ve ona bir şey olacak diye ödüm patlıyor ama öğürmekten gözlerim pörtleyecekken bundan nasıl bir haz alabilirim ki? Kusuyorum ama çok mutluyum, bugün bir tane muz yiyebildim ama çok mutluyum, güçsüzlükten yürüyemiyorum ama çok çok mutluyum zira neyim hamileyim ne şahane değil mi?. Ehehehe.

Yok bu bana göre değil. Bu zaman geçiciyse, bende geçtikten sonra insan gibi yaşayacak konuma geldiğimde ancak kendimi mutlu hissedecek ve nihayet geçti diyeceğim ama şimdilik Hay bin kunduzdan ötesi yok valla.


Neyse, beni değilde bebeği merak edenlere küçük bir detay. Kalbi gümbür gümbür atıyor. Boyu 1,6 cm. ve 8 haftalık. 8. haftada nasıl olması gerekiyorsa öyleymiş. Durumlar böyle. Ofisteki cetvelimle gün boyu 1,6 cm. lik işaretler atıyorum not kağıdıma. Ulen! boyuna posuna bakmadan parmağında oynatıyorsun beni. Şimdiden paçayı fena kaptırdık galiba. Memo'da hasta günlerdir. Domuz gribi değil sadece klasik sevdiğimiz evimizin bir ferdi olarak gördüğümüz mevsimsel grip vakası. Dün hastahanede muayene oldu, tahliller yaptırdı oda. İçimiz rahatladı.

Bizim evin halleri böyle işte. Kavga dövüş yaşayıp gidiyoruz.