13 Gündür Olanlar

İlginç bir haber bekliyorsanız baştan söyleyeyim yok! Klasik Ruhdağı mızmızlanması bekleyenler, iyi haber istediğinizi alıcaksınız ;)

13 gündür aralıklarla işe gittim, günü birlik Edirne'ye gidip küçük kardeşi derdest edip İstanbul sınırlarına getirdik ve ömrü hayatımda ilk kez eve temizlikçi kadın geldi. Oy kullandım, Ege'ye homurdandım durdum filan.

Bütün bunların hepsi sıkıcı, sıkıcı, ve sıkıcı.

Dünden başlayalım. Sabah 08:30'da evden çıkıp oy kullanmaya gittim. O saate göre iyi bir katılımcı topluluğuyla karşılaştım sevindim. Eve dönerken sıcak simitler, gazete ve kahvaltılık malzeme aldım. Arkamdan Memo gitti oyunu kullanmaya. Benim simit aldığımı bilmiyormuş, bir postada o almış. Böylece tüm pazar simit yemek zorunda kaldık :)

Öğleden sonra ikindiye daha yakın gibi olan saat diliminde dışarı çıktık. Ege babasının kucağında, yürüyerek Kanyon'a geldik. Amaç Ege'ye baston puset almaktı. Mothercare'de indirimde olan puseti alıp (169.90 TL)az turlayıp eve döndük. Bu pusetle dışarı çıkmak daha basit ve çok az yer kaplıyor. Hem evde, hem yolda. Chicco'nun bebek arabası az biraz sıksa taşıt vergisine tabi tutulucak. Sinyal lambası takmak gerek bence. Bir arabalık yer işgal ediyordu :)

Neyse işte, dün kahvaltılık alırken gül reçeli aldım. Eskiden ben çocukken köyden dönerken mutlaka Gerede'den gül reçeli alınırdı. Çok şahaneydi o reçel. Mis gibi gül kokardı. Koyu kıvamlı lezzetli bir reçeldi. Bizim evde para verilerek alınan tek reçel gül reçeliydi. Ama dün aldığım reçel tam bir fiyaskoydu. Çocukluğa özlem maalesef her geçen sene daha bir artıyor :(

Tüm diziler sezon finallerini yaptı. Eylüle kadar beklemek çok sıkıcı. Bende Digitürk'ün sinema kanallarıyla vakit öldürüyorum. Heyhat çoğu izlediğim film. Bu sabah Oyuncak Hikayesi 3 vardı. Ege oralı değil zaten ama ben ağzım açık bir kez daha izledim ve sonunda ağladım. Evet artık animasyonlarda bile ağlıyorum. Allah'ım neye dönüştüm böyle!

Ege demişken, ben küsüm ona. Biraz dengemiz bozuldu. Mesela öğlen ve akşam yemek yeme krizleri yaşıyoruz. Şaşkınım. Kaşıkla beslenmeye geçtiğimzden beri ilk kez böyle bir protestoyla karşılaştım. İlk ergenlik bunalımı diyorum ben buna. Bu mesela beni allak bullak etti. Daha ilerisini tasavvur edemiyorum. Şu an korku içinde öğlen uykusundan uyanmasını bekliyorum. Sabah kahvaltısında bir derdimiz yok ama her öğün kahvaltı yediremem ya.
Bir diğer problem uyku! Daha doğrusu uyku seramonisi. Artık illa kucağımızda uyumak istiyor. Yatağına koyup emziğini battaniyesini verdiğimiz dertsiz çocuk buharlaşıp yok oldu. Yerine yatağa konulduğunda salya sümük ağlayan hatta inat edersen, ağlarken işi kusmaya götüren bir çocuk oldu çıktı. Daha bugün öğle uykusu öncesi inat edip az ağlasın çatlayacak mı? demem üzerine bütün yatağa kusarak ağzımın payını verdi. Zaten bunu çok yapmaya başladı. Anında öğürüp kusuyor. En ufak bir zorlamada veya ağlamada işi kusmaya götürüyor. Ağzına büyük parça geldiğinde kusuyor! En sevdiği şey kusmak olucak diye endişeleniyorum.

Yani bu ara ben ciddi ciddi depresyondayım sorunda çocuğum. Allah'ım henüz erken değil mi?

Bu yemek derdi beni çok geriyor. Ortadan çatlayıvericem o olucak. Hadi uykuyu Allah'a havale ettim. Ne oluyorsa oluyor ben kasmaktan yoruldum dedim ama ya yemek?
Bazı anneler, "Bütün gün ağzına bir şey komadı" diye veryansın ettiğinde, içimden yok len daha neler. İlla yemiştirde seni kesmemiştir illa fazla yedireceksiniz çocuklara derdim. Ama şimdi hak veriyorum. Yemek istemezse yemiyor ve sen bir halt edemiyorsun.

Mutsuzum, şişkoyum (54 kg) evet ömrü hayatımda ilk defa bu kadar kilo aldım. İyiki tatile gitmiyoruz. Kendimi Godzilla gibi hissediyorum. Çok çirkinim ya! Bende Ege gibi yemezsem çok iyi olurdu. Ama sinirlendikçe yemeye başladım. TV izleyip yiyorum. Ben buyum işte! Tüm gün bir biri ardına gelen kopya günleri yaşıyor. Vara yoğa dertleniyor, her söze içerliyorum. Alıngan, sinirli (bir dakika o zaten hep vardı) üzgün bir kadınım ben.