Hayatı basite indirgemek ve dünyayı sırtından yere koyup belini doğrultmak şahane bir duygu. Aslında benim için hayat uzun zamandır böyle. Fakat son bir yılda tavan yapmış durumda. Fark ettim ki, cahillik en büyük mutlulukmuş. Bu sebepten beynimi de en basit düzeyde kullanıp, mutluluğun en üst sınırlarında yaşıyorum.
Kendime beni gerçekten mutlu eden nedir? diye soruyorum. Verdiğim cevabı dürüstçe kabullenip uyguluyorum. Artık 5 yıllık planlar yapıp, kafamda bütün taşları yerine oturtmaya çabalamıyorum. Hayatımın en güzel yıllarını ve aslında tüm o yirmili yaşlarımı heder edip durduğum için elbette çok pişmanım. Zamanı geri alamayız ve bunu anlamak için ne yazık ki az biraz büyümek gerekiyor.
Lakin huy tabiat neyse o. Elbette her gün bu yeni doktrinlere harfi harfine uyamıyor olabilirim ancak eskisi gibi ümitsiz bir vakıada değilim. Arada kafamda soru bulutları dolanacak gibi olursa hemen def etmesini öğrendim. Dolayısıyla zamanında adam gibi yapamadığım ne varsa şimdilerde yapıyorum.
İnsanlar için değil sadece kendim için. Ruhuma iyi gelecek ne varsa sadece o!
Buna 15 yaşında olmakta dahil.
süper, aynısından ben de kendime uyguluyorum :)ne kadar da rahatlatıcı değil mi?
YanıtlaSilSüper tabii.
YanıtlaSilBaşarabilen için harika bir duygu :)