Ruh Hali

Sizde boş bulduğu her kağıdı kendi imzasıyla dolduranlardan mısınız? Ben öyleyim. Bir başladığımda hızımı alamıyorum. Bir bakıyorum kağıtta zerre boşluk kalmamış her tarafı imzayla doldurmuşum.
Telefonda konuşurken de aynı sahne. Bıkıp usanmadan kelebek çiziyorum veya yonca veya kuru ağaç dalları.

En kötüsü bazen karşımdaki konuşurken içimden onun son cümlesini tekrar etmek oluyor ki bu en nefret ettiğim ama kendimi durduramadığım bir şey. Veya televizyonda izlediğim bir filmde olabilir. Artık dükkan tabelası okumayı saymıyorum bile.
Trajik olan bir diğeri ise halı motiflerini saymak ki, bu anneminde başının belasıdır ve bazen isyan eder. Gene gözüm motiflere takıldı onları sayıyorum diye patlar. Bu halin psikolojide bir karşılığı vardı ama ben hatırlayamadım şimdi.

Dayımla teyzemin küçükken birisine yanlışlıkla dokunduklarında ikinci kez dokunmadan duramadıklarını biliyorum mesela. Bir keresinde kadının birinin peşinden kaç mahalle gezdiklerini anlatmışlardı. Annem tabi bunlarda akıl yoktu diye dalgasını geçe dursun, Banu’nun çocukluk saplantısı cüce kalmaktı. Hatta o 3 yaşındayken sanırım Unesco’nun Afrika’lı çocuklara gıda yardımı ile ilgili haberleri vardı TRT’de. Saatlerce ağlardı öyle olmak istemiyorum diye. Birde karşı apartmanın en üst katında kurt köpeği besleyen bir adam vardı. Gece köpek havlamasından uyanmışsa vay haline. Saatlerce ağlar susmazdı. O zamanlar bizde kalan dayım annem azarlamasın diye Banu’nun odasına gelir saatlerce hikaye anlatırdı. Köpeğin annesi gitmişte, o bir yavru köpekmiş de, annesine seslenmişte saatlerce dil dökerdi.
Ramazanda geçen davulcu ise bir kült dür. Birde Fredi tabi. Elm sokağı!
Banu ağlamaya başladığında imkanı yok susmazdı ancak kendi keyfi gelirse.

Ben küçükken böyle bunalımlarım olmadı benimkiler büyüdükçe baş göstermeye başladı. Büyüdüğünde baş gösteren durumlarsa doğal olarak sana anti depresan olarak dönüyor. Ben yaklaşık iki yıldır anti depresan kullanıyorum mesela.

Bu sabah işe giderken yanımdan geçen adamın yüksek sesle kendiyle münakaşa etmesini dinledim. Haklı dedim ya. İnsan kendisiyle münakaşa edemedikten sonra ne anlamı kaldı hayatın. Sen ona şizofren de dur, adam kendine çoktan bir dünya kurmuş gül gibi yaşayıp gidiyor işte.