Yeni Umutlar

Arada sekteye uğrasa da hayatın döngüsü son hız devam etmekte. Kız kardeşimi Cuma günü istemeye gelecekler. Bu tabirden hoşlanmıyorum ama adı bu “İstemek”.
İnanamıyorum bir türlü kız kardeşim evlenme hazırlıklarında. Dinlediğim her şarkıda ağlamaya hazırım. Benim için o 25 yaşında bir bayan değil ne yazık ki. Ona baktığımda, halen 5 yaşın sevimliliği ve hınzırlığını görüyorum. Çürük dişlerine inat şeker ve jelibom yiyen nereye gitsem eteğime yapışan o haylaz kız işte. Mantığım o artık büyüdü dese de, kalbim bu gerçekle yüzleşmeye hazır değil. Sanırım bir ömürde o benim küçük kız kardeşim olarak kalacak.
İçimde bir kıpırtı bir sürü kelebek kanat çırpmakta. Kendim için bu kadar heyecanlanmamıştım. Her şey sorunsuz ve kolay olsa bitse ve ben kendime bir an evvel ağladığımda akmayacak bir rimel alsam ne güzel olur. Ağlamaya bu kadar meyilli olduğum bir dönem daha hatırlamıyorum.

Şimdi abla sıfatıyla o gece ne giymeliyim derdine düştüm. Beni istemeye geldikleri akşam bile siyah boğazlı kazak ve blue jean giymiş biri olarak, böyle bir kıyafet Banu’yu istemeye geldiklerinde acaba hafif mi kaçar telaşına düştüm. İlk defa karşılaşıyoruz aile bireyleriyle.
Memo’da takım elbise giymemişti bizim isteme törenimizde. Kanvas pantolon yeter artar ne gerek var takım elbiseye demiştim. Çok rahat güle oynaya geçen bir geceydi. Aynı rahatlık kardeşimin gecesinde de olur umarım.

Kızlar büyüyor, bende olduğum yerde saymıyorum doğal olarak. Pazar günü Memo’ya sonbahara uygun spor bir ceket aldık. Durum eşitlendi. Kendime bir şey aldığımda ona alınmazsa içim hiç rahat olmuyor.
Diğer yandan bebek eşyaları satan bir mağazaya göz ucuyla baktık. Bir bebek arabası bile beğendik. Sanırım 500 ytl’ye yakındı ama hani var ya ana kucağı, baba şevkati, bütün ıvır zıvırlarıyla beraber.
Ben çok cici bebek battaniyeleri beğendim. Memo’ya hastane çıkışı için satılan takımları gösterdim, “ne ki bu?” diyerek boş gözlerle baktı. Bende “Lost dizisindeki gibi ıssız adada yaşamıyoruz, bebeği sırf battaniyeyle büyütmeyiz herhalde” dedim.
Böyle mağazalara girmek pek tehlikeli bence. İnsan kendini tutamayıp bir sürü şirin zıbınla oradan çıkabilir. O renkli biberonlar ve minik patiklerse cabası. Akşam eve geldiğimizde Memo, “ O 500 YTL’lik arabayı almalıyız bence” diyerek konuya son noktayı koydu.

Biz bu bebek kararını verirsek o doğana kadar her yer bebek eşyasıyla dolup taşacak gibi. Kendimi nasıl zapt edebilirim bilemiyorum. Gizlice mothercare’de ki indirimleri takip eden başka bir deli tanıyor musunuz?

Not: Kanal 1'de CHICAGO var :) en sevdiğim filmlerden biri.