Ulu Cuma Sen Ne Güzelsin Bir Günsün.

Ofiste öğle tatilinde yemek yemek yerine, kahve eşliğinde yemek dergisi okumak daha keyifli bence.




Bakıp bakıp iç geçirdiğim tariflere bir sürü sarı post-it yapıştırdım. Allah büyük. Eh! bizde pek küçük sayılmayız, yaparız bir gün inşallah.

Dün akşam lütfedip bize kulak asan Özii, yolumuza bir ışık tutmuş diyerek şuraya şarkı ekleme çabası verdim. Hatta koydum ve çaldığını zannederek yazı bile döşedim altına ama sonra bloga girince sadece ikonu koyabildiğimi ama play tuşuna bastığımda derin bir sessizlikle baş başa kaldığımı gördüm.
Utanıp sildim postu :D Vuslat başka bahara artık.

Memo şu an Bolu Dağları'ndan beyaz atıyla bana koşuyor. Sanırım iki saat sonra İstanbul'da olur. Hafta sonu için film, yemek, film yemek film..... işte böyle bir düşüncem var. Arada bira ve çerez veya güzel bir şişe Shiraz olabilir.
Cam filan silemem hava berbat zaten. Üzgünüm karşı komşular ama çevreye bir müddet daha kirli camlarımla zarar vericem ve evet utanmıyorum. Camın iç tarafı temiz yani dış tarafıda beni pek dertlendirmiyor. Yatak odasının çekmecelerini yarın elden geçircem ama.
Tabi evvela, upuzun bir cumartesi kahvaltısı yapmam gerek. Eee! öyle ama yani. Sonrasına bakarız artık.

Cuma, seni benim kadar kimse sevemez. Ya benimsin, ya toprağın!