Kumkuma

Ben çocukken hiç parka gitmedim. Gitmedim işte götürülmedim. Dolayısıyla benim hayatım evde geçti. O sebepten 4 yaşında tutturdum kardeşim olsun ne olur onunla oynarım, severim diye direttim. 5 yaşında kardeşim oldu. Birken iki oldum. Yine evdeyiz. Hep evdeyiz dışarı çıkamadık. Ne olur okula gideyim dedim tamam diyip müdüre yalvar yakar ilkokula yazdırdılar beni. Müdür iki gün sonra sıkılır dediyse de annem ikna etmiş, bende sıkılmadan kaç sene okudum müdür bey naber?
Sabahçıyım ve sınıfta en ufak benim. En azından 6 yaşını doldurmuş herkes, bense daha 5 yaşına bir iki hafta önce girmişim. Ama çocuk yüzü gördüm değişiklik oldu :)

Bir gün hadi git oyna dedi annemle babam, balkondan beni izliyorlarmış. Yolun karşısında çocuklar var, bende çok yakınlarında değil ama uzaktan bakıyorum. Oyunun ne olduğunu bilmiyorum. Nasıl oynanır hiç bilmiyorum. Eteklerimin ucundan tutup bekliyorum neden sonra bakkal bana gofret veriyor yok almam diyorum, al kızım baban söyledi bak balkondalar al dedi. Ben yine almam diyorum sonra annemi gördüm balkonda al dedi aldım. Ben al derlerse alırdım, alma derlerse almazdım. Orada öyle durdum gofreti yiyene kadar sonra boynumu büküp baktım balkona, geliyim artık sıkıldım ben burda diye. Gel dediler gittim.
Sokak sıkıcıydı, çocuklar anlaşılmazdı, çocuk gibi oynuyorlardı halbuki ben çocuk muydum? Peh! tabi değildim. Ben artık 5 yaşındaydım bir kere. İlkokula başlamışım, okumayı sökmüşüm, böyle çocukluklarla uğraşacak halim yok. Oyunun ne olduğunu bilmiyorum ama ne acı. Sokakta koşmayı bilmiyorum. Sonra sonra okula başlayınca izin verdiler apartmanın arkasında oyun oynamama. Sonra öğrendim koşmanın çok güzel bir şey olduğunu. Üstün başının tozlanması çok güzeldi. Arkadaşımın büyük abisinin bisikleti vardı arkasına otururduk gezdirirdi bizi. Sonra uçurtma uçurtmuştuk bir keresinde. Yaz günleri uzundu ne güzeldi bağırış çağırış eksik olmazdı.
Hele 86 senesinde babamın iş kurma sevdasıyla apartman dairemizi satıp, sokaklarında kadınların deri kesip ördüğü, tüm gün çocukların sokakta bağırıştığı Perihan abla tadında bir semte taşınınca, oyun daha bir güzelleşti. Burda daracık bir sokakta hep anne gözü önünde, istediğimiz gibi oynardık. Bütün komşular bir birini tanırdı. Sapıklardan, kaçırılmadan korkmadan sokaklarda olurduk.

Fakat babam bizi hiç gezmeye götürmedi, annemde bilmezdi öyle parkmış şuymuş buymuş. Biz ancak yazları Ankaraya anneannemlere gittiğimizde Gülhane Parkına giderdik. Orada bugi bugiler vardı en keyiflisi oydu. Tahtırevalliyi sevmezdim popom acırdı, çarpışan arabalara binince dudağımı patlattım dayım güldü çok. Bir daha binmedim zaten en güzeli bugi bugiydi oydu işte. Benim çocukluğum böyle geçti. Kaymayı filan beceremeden büyüdüm gitti. İstanbul'u hiç bilmeden liseye geldim ben. Gezmeyi tozmayı sonradan öğrendim çok sonradan. Annem çok korumacıydı belki bu sebepten, belki oda böyle yetiştiğinden bilemem lakin bildiğim Ege'nin de benimle aynı akıbete uğramasını istemediğim.

Fakat istemesem de giderek öyle olacak gibi. Genlerime işlemiş evham. Hasta olur, hava soğuk, keyfini ne bozucaz şimdi gibi abuk sabuk sebeplerle evden dışarı çıkartmıyorum çocuğu. Hep nisan gelsin bak o zaman gör diye tutturmuş gidiyorum. İçimdeki ses, lan yürü git! o zamanda gezemezsin sen dedikçe, seni duymuyorum diyip kaçıyorum. Lütfen Ege'de benim gibi olmasın. Oynamayı bilsin, tek arkadaşı ben olmıyım ya. Gerçekten nisanda bari gezdirebiliyim çocuğumu. Sokak ne bilmeden yaşına girecek zavallı.

Evdeyken olan en büyük güzellikse, artık Ege'nin uykusu geldiğinde, sallamadan pışpışlamadan battaniyesini kucaklayarak, poposunu bana dönüp uyuması oldu. Korkarım Ege'de benim gibi, çocuk muyum ben? büyüdüm çoktan havalarında.

Offf! off!