14 Ocak 2011 Cuma

Özlem


Akşam dokuz oldumu her şey suskunlaşıyor. Çünkü o uyuyor. Evin tüm neşesini yanında alıp götürüyor. Mis kokusunu, şen gülüşlerini, her şeyini derleyip toparlayıp, sarıldığı battaniyesiyle yatağına alıyor.

Bana kalan derin bir özlemdir şimdi. İki adım ötedeki odada uyuyor olması buna engel değil. Sudan bahanelerle odasının kapısına gidip içeri dikizliyorum. Evvela o mis kokusu geliyor odadan, sonra huzurlu dingin nefes sesleri ve ben tarifsiz bir sarhoşlukla usulca çıkıp salona geçiyorum. Elimde bilmem hangi kitap, aklımda oğul.

Ah! bir sabah olsada yine kavuşsak...

5 yorum:

  1. Ne güzel yazmışsınız, ne samimi ne sıcak, geldi o mis koku ve huzur buraya kadar...

    YanıtlaSil
  2. ama olmaz ki çok özendirici bir yazı olmuş bu :)

    YanıtlaSil
  3. uyudu mu, sabaha kaç saat kaldı diye parmak hesabı yapardım. Ne tuhaf bir şey anne olmak.
    O koku yok mu o koku nasıl baş döndürücü. Can'ın bizde olduğunu kapıdan girmeden anlarlardı.

    Sevgimle

    YanıtlaSil
  4. Kiraz çekirdeği, ne güzel sevindim halimi anlamınıza :)

    Pippi haşmet, yok be... :)

    Lalenin bahçesi, annelik hafiften delilik demek bence :)
    Kokusu uyurken bir başka oluyor ama ya :)

    Sevgiler.

    YanıtlaSil
  5. yerler senin o güzel oğlunuuu !!!
    okuyunca da insanın canı çekiyor ha! hemen gidip yapası geliyor insanın.

    bu arada iş konusunu ne yaptın ? evden olabilecek gibi mi?

    YanıtlaSil