Günün sonu

Ne mi yapıyorum? Anlatıyım.

Cumartesi günü akşama kadar çalışan bir bünyenin yapması gerekenleri yapıyorum. Televizyonda en sevdiğim filmlerden biri olan Mesajınız var'ı izleyip bu filmi neden bu kadar çok sevdiğimi yeniden keşfediyorum.

Yorucu bir gündü. Hatta işten eve dönerken metroda Levent durağı yerine Mecidiyeköy'de inerek boş boş çevreme bakınıp "Ne yapıyorum ben?" diye kendime sorarken buldum kendimi. Kısaca yorgunum. Yanlış durakta inecek kadar hemde!!!

Şimdiyse günlük taze süte bir kaşık türk kahvesi, 2 adet kesme şeker eklemesiyle nefaset bir Starbucks duygusu yaşatan kahvem ve çikolata parçalarıyla dolu kocaman bir kurabiye eşliğinde film izliyorum. Mevsim uzun bir hırkaya sarınma ve hatta iskoç battaniyesini dizlerime çekme mevsimi. Sonbahar New York'da güzel, film haklı ama İstanbul'da bam başka. İstanbul'u çok seviyorum. Her şeyini hemde.

Ne yazık ki Pazartesi günüde tüm gün ofiste bitmek bilmez projelerle boğuşarak geçirilecek. Hayali kurulan o küçük kitapçı dükkanı ne zaman gerçekleşecek? Kapısında çıngırağı olan hani.

Bayramsa, Başbakan kızıp hiddetlenmesin ama gerçekten bu gariban için yatıp dinlenecek üç günden ibaret. Ramazan, şeker veya fitre ne isim konursa konsun ben sadece nefes alabileceğim kıymetli üç gün olarak anıyorum. Lütfen kimse alınmasın.

Annem şimdiden bayramda ne yemek istediğimizi sorarak, yüce bir insan olduğunu bir kez daha ispatladı. Kuru fasulye pilav Memo'ya, Karnıyarık bana.
Küçük kardeş bayram sonrası okul yollarına düşecek bir diğeri yeni bir yuvanın ilk temellerini atma yollarında. Sonbahar çokca yenilik getiriyor bize. Yeni yıl nelere gebe acaba?

Neyse, galiba bir kurabiye daha yiyebilirim. Esnememi görmezden gelip cumartesi gecesini sonuna kadar götürmeliyim. Bayram için aldığım bademli şekerlerden tırtıklasam mı acaba?