Bu sabah yağmur var İstanbul'da

O kadar dingin ve güzel yağıyor ki, insan istem dışı balkona çıkıp seyre dalıyor. Elimde bir fincan şekersiz çay olmasını dilerdim ama Ramazan münasebetiyle bu hayali sonbaharın lütfedeceği diğer yağmurlara bırakıyorum.

Sonbahar en sevdiğim mevsim. Doğduğum mevsim olduğundan mı? bilemiyorum. Bildiğim tek şey yağmuru çok sevmem.
Kahverengi çizmelerle, boynuma şalımı atıp şemsiyesiz yağmurda yürümeyi sevdiğimi biliyorum. İstiklalde cadde üzeri bir kafede elimde kahvemle gelip geçenleri izlemeyi, inceden gelen müzik sesini sevdiğimi biliyorum. Çayın daha bir güzel koktuğunu ve yağmurun ruhumu yıkayıp irinlerinden temizlediğini, yaralarımı iyileştirdiğini biliyorum ve evet gerçekten ince bir kadın saçıdır o yer yüzüne dökülen. Bülent Ortaçgil dinlemek istediğimi biliyorum. Yağmuru dinleyip teselli buluyorum türküsünden.
Elime Reşat Nuri'nin Anadolu Notlarını aldığımı ve bininci kez onun yol hikayelerini dinlediğimi biliyorum birde ve birden aklıma düşen ekmek pişirmeliyim fikri. İftarda taze ekmekle orucumu açmalıyım bir kasede tarhana çorbası. Yaşam bu kadar basit bazen ama ben her zaman o kadar basit göremiyorum ne yazık ki.

Neyse, bu hafta evdeyim. Sadece kah yatıyor, kah oturuyorum. Kitap okuyorum ve bolca Dvd izleyip tamamen kendimi dinleyerek ve çokca da severek geçiriyorum tatilimi. Tanrı'da bonus olarak bana gecikmiş doğum günü hediyemi verdi ve yağmurla güne başlamamı sağladı.

Beni seviyor biliyorum bazen pek belli etmiyor ama o Tanrı sonuçta her kese eşit mesafede durmalı ama yinede beni sevdiğini biliyorum.
Bende onu seviyorum çünkü.