Gecikmiş Sobe

Şu anda Msn'de Michael Jackson konserini izliyorum. Benim için zamanında çok büyük önemi olan bir konserdi, bilenler bilir Bükreş konseri. Msn' de baştan sona izleyebilirsiniz.

Çokça sene önce Star tv vermişti bu konseri ve ben gecenin bir vakti bütün ışıkları söndürüp tv nin dibinde sanki içine girecekmişcesine izlemiştim.

Sanırım lise sondaydım. Yoksa okul bitmiş miydi? Hatırlayamadım velakin mevzu şu, konserin bir yerinde sahneye bir kız atlıyor tamda Michael romantik bir parça söylerken. Hepimiz o anda kendimizi o kızın yerine koyuyoruz tam bir hayalin gerçekleşmesi anı. Bu konseri izlediğimde ağladığımı hatırlıyorum. Ertesi günde devam eden bir sarhoşluk hali vardı üstümde. Oysa aynı sahneye şimdi tebessümle bakıyorum. Saf duygularım aklıma geliyor ve bir şeye karşılıksız ait olabilme yaşlarımı anımsıyorum. Belki bir gün benim kızımda ayıla bayıla bir konser izleyip bana "Beni anlamıyorsu anne, hiç bir şey bilmiyorsun" diyecek. Oysa ki, gayet iyi biliyor olmama rağmen ona ifade etmekte zorlanıcam.
Şimdi izleyince o sahneye çıkan kızın düzmece olduğunu fark ediyorum o kadar bariz ki. O zaman bana bu söylendiğinde Medusa gibi saçlarım uçuşarak Hayır! kıskanıyorsunuz demiştim arkadaşlara. O zaman şimdiki sağ duyu yok tabii oysaki ayarlanmış bir sahne belli.

Gerçekleşmeyen hayallerin başına kuşkusuz Michael'ı koymak lazım.
Daha gerilere gidecek olursak sanırım ilk hayal kırıklığım bana 4 yaşında alınan o kocaman ayı olmalı. Adını Gamsız koymuştu babam. Papyonlu büyük bir ayıydı ve alındığı gece onunla yatmak istedim. Gecenin bir yarısı rüyamda ayımın canlandığını, beraber sohbet ederken birden beni boğmaya kalktığını gördüm ve hiddetle uyanarak ayıyı yataktan odanın en uzak köşesine attım.
4 yaşındayken oyuncak kısmını bir kenara koydum işte. Zaten çok oyuncağım yoktu, olanıda beni boğmaya kalkıyodu ne dehşet.

İşte ilk hayal kırıklığı oyuncaklar!!!

Bir zaman sonra, ne kadar esnek ve çırpı gibi zayıf bir çocuk olsam bile ritmik cimnastikçi yada balerin olamayacağımı çünkü bir oyuncak fabrikasında usta başı olan babamın buna gücünün yetmeyeceği gerçeğiyle yüzleşerek onulmaz bir yara daha aldım hayattan hemde 5 yaşında.

Bu çocuk nasıl iflah olsun sorarım size?

Daha da sonrasında, Arkeolog olamama, asla ünlü bir bilim adamı olamama, New york'da yaşayıp bir cafede keşfedilerek ünlü bir film artisti olamama, selülitsiz ve sütun gibi bacaklara sahip olamama, reankarnasyonun olmadığı gerçeğiyle yüzleşme gibi envai çeşit hayal kırıklığından sonra, gerçek ve hayatta egale olamayacak olan bir hayal kırıklığı yaşayarak gerçek dünyaya döndüm.

Şimdilerdeyse güçlü bir annesi olan, güzel kız kardeşleriyle gururlanabilen, ben hiç sevmesemde bacaklarıma deli olan bir Memo'ya sahip olan, aklı başında düzgün bir kadın olmayı başarmış bir ruhdağı görüyorum.

Hal ve gidişat idare eder lakin, elbette ki halen ümidimi kesmediklerimde var!!!

Orhun anıtlarını görmek ve Orta asya steplerinde rüzgara karşı at sürmek, bir şaman ayinine katılmak, Katmandu'ya İstanbul'dan motorsikletle varabilme anının bünyede yarattığı hoşluk duygusu, Prag ve Mısır gezileri, Michael Jackson'la karşılaştığımda yüzüne iki tokat atmak, Çocuk sahibi olup büyüdüğünde yani 30-35 yaşlarına geldiğinde arkasından bakıp gururlanarak bunu ben yaptım demek gibi bitmek tükenmez hayallerim var.

Beni bu sobeye layık gören gülteinen enkelini'ye teşekkürü bir borç bilir eğer haberleri yoksa bu sobe mevzusunu, Zerrin Pasta Evi ve Asortik Krep'e paslarım.

Konu kısaca:
Hayal kırıklıkları, gerçekleşen hayaller ve umut kesilmeyenler olup en geç 5 iş gününde cevaplanarak, ivedilikle üstünde durulmalıdır. Bilginize.