Bir minicik kız çocuğu

Annem dün akşam beni tam 21:00’de aradı yani doğduğum saatte. Moral verdi bana ve“30 yaş bunalımına düşme sakın, hele ki 50 olunca hiç düşünmüyorsun” dedi.
Sonra sabah işe geldiğimde Serap’ın kendi bloğunda benim doğum günüm için bir yazı yazmış olması beni çok duygulandırdı. İlk karşılaştığımızda sıkıca sarılıcam ona. Elbette bana yorum bırakıp doğum günümü kutlayan herkese çok çok teşekkür ederim.
Doğum gününe bu kadar değer veren biri olmak suç mu? ben aynı özeni diğer insanların doğum günlerinde de gösteririm ayrıca. O gün özel olmalı o kadar!!!

Üstteki fotoğrafı annem askerdeki babama yollamış zamanında ve arkasına şöyle not düşmüş:

“Sevgilim, sana kızımızla bir fotoğrafımızı yolluyorum hasretin biraz azalsın diye” demiş.

Canım annem elbette o zaman hiç bilemezdi üstüne titreyen, hatta bir yaz günü sivrisinekler rahatsız etmesin diye uyumayıp başında bekleyen çok sevgili kocasının ona 23. evlilik yıl dönümlerinde “hayatımda başka biri var” diyebileceğini.

30 yılda hayatımda çok mutlu anlarım oldu ama yaşadığım bütün mutlulukları yerle yeksan eden o tek bir cümle olmuştur. Benim miladım olmuştur hatta. Ondan öncesi ve ondan sonrası diye ayırıyorum her şeyi. Artık ne yaparsam yapayım, ne kadar mutlu olursam olayım hep içimde acıyan bir yer var. Yaşadığım her an, hiçbir şeyin sürekli olmadığını hatırlatan bir iç sesim var. Masalların mutlu sonla bitmediğini biliyorum artık.

Bir şey daha öğrenmiş oldum hayatta diye teselli arıyorum acizane.

Yinede bir minicik kız çocuğuyum hep. Babasının yüzündeki, gülünce ortaya çıkan o gamzeye aşık olan, en sevdiği insan tarafından incinmesine bir türlü mantık bulamayan bir kız çocuğuyum.